Polskie rasy koni:

rasa wielkopolska (wlkp)
rasa huculska (hc)
rasa śląska (śl)
rasa małopolska(młp)
Konik polski (kn)
polski koń zimnokrwisty (z)

Koń wielkopolski – jest koniem użytkowanym w sporcie i rekreacji jeździeckiej. Rasa ta powstała na skutek uszlachetniania miejscowego pogłowia końmi wschodniopruskimi i trakeńskimi oraz w mniejszym stopniu innymi rasami półkrwi pochodzenia zachodniego. Znaczny udział w tworzeniu tej rasy miały konie pełnej krwi. Wśród koni tej rasy dominuje umaszczenie kasztanowate (40%) oraz gniade (35%), spotyka się także siwe (12%) oraz kare (10%).

Koń huculski (Hucuł) – rasa konia domowego, ceniona za żywotność, siłę i odporność. Koni tych używano niegdyś głównie jako jucznych. Jest to rasa górska, więc bez problemów mogły przenosić ładunki nawet po oblodzonych ścieżkach górskich. Obecnie, ze względu na swą łagodność i inteligencję, używane są często w hipoterapii.

Koń śląski - Powstał na bazie konia hodowanego na terenie Dolnego i Górnego Śląska. Początki tej rasy które zostały zapisane w rejestrach hodowlanych sięgają XV wieku. Za krainę pochodzenia tej rasy uważa się Oldenburg. Po wojnie do dnia dzisiejszego rasa ta poddana została kilku programom hodowlanym. Hodowla powojenna opierała się na hodowli w sektorze państwowym wspomaganym przez rozdrobnioną hodowlę prywatną. Po przemianach politycznych lat 80. XX w. sytuacja uległa znacznym zmianom i większa część koni znajduje się w posiadaniu prywatnym.

Koń małopolski - konie półkrwi angloarabskiej i arabskiej hodowane w Małopolsce, nieco mniejsze i lżejsze od koni wielkopolskich, wzrostu ponad 150 cm, urodziwe, o suchej budowie, doskonałym ruchu, dobrze wykorzystujące paszę, wytrwałe i dzielne w pracy.

Rasa ta jest oznaczana jest przez hodowców za pomocą symbolu m. X0. Jest to ogólne określenie dla koni półkrwi angloarabskiej chowanych w południowej i południowo - wschodniej części Polski. Konie małopolskie wywodzą się swymi liniami żeńskimi od miejscowych, prymitywnych koników polskich, dlatego też ze wszystkich odmian koni gorącokrwistych hodowanych w Polsce, konie te mają najsilniej wyrażone cechy przekazywane im przez konika polskiego: płodność i plenność, długowieczność, dobre wykorzystanie paszy i niewybredność, odporność na choroby i trudne warunki bytu oraz wytrzymałość w pracy.

Konik polski (inna nazwa konik biłgorajski) – rasa koni późnodojrzewających (3-5 lat), długowiecznych, odpornych na choroby i trudne warunki utrzymania. Mają twardy róg kopytowy pozwalający pracować niepodkutym na bitych drogach.